اصولا کاربرد انواع مواد افزودنی کاهنده آب بتن یازودگیر کننده ها می بایست افزایش مقاومت فشاری را به همراه داشته باشد. از جمله مواد افزودنی بتنی که موارد اصلی کاربرد آنها ساخت بتن های پرمقاومت می باشد می توان به مکمل بتن و ژل میکروسیلیس اشاره نمود.باید توجه داشته باشید تنها ماده افزودنی که می تواند باعث افت مقاومت فشاری بتن شود افزودنی حباب زای بتن می باشد که به واسطه ایجاد حباب های ریز و زنجیری شکل در خمیر سیمان باعث افت مقاومت فشاری جزء چسباننده و نهایتا افت مقاومت فشاری بتن می شوند اما این حبابها در بالا بردن استحکام بتن در برابر سیکل های تکراری یخبندان و ذوب شدن بسیار موثر و مثمر ثمر خواهند بود.

در استاندارد ملی ۲۹۳۰ ایران به برخی از مواد افزودنی شیمیائی بتن اجازه داده شده است که بصورت محدود با کاهش مقاومت در مقایسه با مخلوط شاهد (کنترل ) روبرو باشیم.بدیهی است استفاده از روان کننده یا فوق روان کننده که برای کاهش نسبت آب به سیمان یا کاهش مصرف سیمان در بتن به کار برده می شوند با افزایش مقاومت روبرو می شویم بویژه در طرحهای اختلاط آزمایشگاهی و کارگاهی تاثیر این مواد چشمگیر است.با مصرف دوده سیلیسی یا برخی مواد معدنی پودری به شرط اینکه با کاهش نسبت آب به سیمان مواجه نشویم می توان مقاومت های دراز مدت خوبی به دست آورد . البته در مورد دوده سیلیسی مقاومت های کوتاه مدت ۷ روزه و میان مدت ۲۸ روزه نیز با افزایش همراه است.

توجه داشته باشید هدف از مصرف افزودنی های بتن همواره افزایش مقاومت نیست بلکه خواص دیگری مانند افزایش دوام و نفوذناپذیری و یا بهبود اجراء یک سازه مد نظر است و یقینا این مهم بدون مصرف مواد افزودنی بتن میسر نخواهد بود.برای کسب اطلاع بیشتر در خصوص مواد افزودنی شیمیائی بتن و محدوده مجاز زمانی و مقادیر افت مقاومت فشاری مورد تایید می توان به استاندارد های EN 934,ISIRI 2930,ASTM C494,ASTM C1017,ASTM C260 مراجعه بفرمائید.

بلوک سبک